وقتی  که یک شقایق  از خار شکوه میکرد

 از باغبان گلایه با یار شکوه میکرد 

وقتی که دشت و صحرا بی روح و بی صفا بود 

از ناملایمی ها صد بار شکوه میکرد

وقتی که یک کشاورز بی نان و بی غذا بود 

از درد دلهای او غمخوار شکوه می کرد 

وقتی که نور دلها کم سو و در قفس بود 

از شدت ضعیفی چون نار شکوه می کرد

 وقتی که ظلم بی حد چون عدل جلوه می کرد

مظلوم غریب و خاموش سردار شکوه میکرد 

فریاد یا لثارات از یک وطن بلند شد

از ظلم و جور و خون و خونخوار شکوه میکرد

آمد امام امت نور از قفس رها کرد 

رفت از وطن شقاوت بد کار شکوه میکرد 

روحت شاد اماما 

شعر از خودم