شهید سید علی زمانی

شهید سید علی زمانی در یک خانواده ی مذهبی در شهر مقدس قم به دنیا آمد . دوران کودکی او با دوران انقلاب قرین شده بود و او نیز همراه پدر و مادر در راهپیمائی ها و تظاهرات ها شرکت میکرد و با امام خمینی قدس سره دورادور آشنا شد . اما به دلیل سن کمش نتوانست نقش زیادی در انقلاب داشته باشد .

بعد از پیروزی انقلاب سید علی که دوران کودکی را میگذراند ، پا در عرصه ی  علم و دانش نهاد و در مدرسه ای در نزدیکی خانه اش در نیروگاه قم مشغول به درس شد . مدتی از انقلاب نگذشته بود که دشمن بعثی عراق به کشورمان حمله کرد . از آنجا که اغلب مردمان آن زمان کشورمان به گفته ی بزرگانمان مقصر جنگ را انقلابیون میدانستند .

سید علی با همان سن کم خود عاشق امام و رزمندگان بود . او طبق گفته ی مادرش بسیار شجاع و دلسوز بود . به طوری که در همان دوران نوجوانی همراه بسیجیان جوان شبها برای پاسبانی از جان و مال مردم تا سپیده دم گشت می زد . مادرش میگوید : روزی به علی گفتم علی جان من غیر تو کسی ندارم چرا شبها میروی و منو تنها میزاری . به من گفت : مادر تو مرا داری و بابا هم با تو هست و تو با آرامش شبها میخوابی ، اما کسانی هستند که شوهرانشان در جبهه هستند و شبها چشم امیدشان به ما هست تا یک شب با آرامش بخوابند آیا تو راضی نیستی تا من و تو هم در این جنگ نقشی داشته باشیم .

  باز مادر سید علی زمانی میگوید : روزی با علی به حرم ححضرت معصومه رفتم دم درب حرم مرد نابینایی بود که در دستش کتابهای دعای کوچک داشت و می فروخت . علی رفت و خوراکی خرید و آورد به آن مرد داد . به من گفت : مامان ما چشم داریم و میتونیم از خودمون دفاع کنیم یا برای خودمان خرید کنیم ، اما این مرد چشم ندارد و باید ما به فکر او هم باشیم .

ای کاش برای ما دعا بنویسند

یک تذکره ی کرببلا بنویسند

ما حج که نرفته ایم اما کافی است

یک مرتبه حج فقرا بنویسند

پسرم نمی دانم در این لحظه چه کنم .عطش تو مرا بدجور شرمنده کرده. هیچ نمی دانستم با تو اینگونه رفتار می کنند .

پسرم به آنها نگاه کن ، ببین چگونه دارند به من می خندند. اما تو .... چرا اینگونه مرا با خنده هایت دلداری می دهی .

پسرم می دانم که تو در آینده بسیار گره گشایی از این مردم می کنی . اینها همه بد نیستند . چون تو را و مرا نمیشناسند اینگونه رفتار می کنند . اینها فریب مال دنیا را خورده اند .

اما حرمله او تیر انداز خوبی است و بسیار ماهر است . اشکال ما بزرگتر ها در این است که نمی دانیم هنر ارزشمندمان را در چه راهی به کار ببریم . کاش او این کار را با تو نمی کرد تا مورد ملامت دیگران قرار نمی گرفت . حرمله با این کارش خودش را تا ابد مورد نفرین دیگران قرار داد .

پسرم دعا کن او نیز هدایت شود . هرچند با این کارش بعید می دانم حرفهای من بر او تاثیری داشته باشد .

پسرم مصیبتت خیلی برایم سنگین است ، اما خدا دارد ما را می بیند کمکم کن تا روی پایم بایستم و در برابر مصیبتت صبور باشم و لرزه به اندامم نیفتد .

عزیز دلم می دانی یاد چه کسی افتادم ؟ یاد پدربزرگ تو افتادم . آخر او هم همین حالت مرا داشت در هنگامی که می خواست مادر بزرگت فاطمه را دفن کند . یادم می آید او دو رکعت نماز خواند تا از خدا کمک بگیرد ، من هم همین کار را می کنم . تو هم مرا یاری کن و با لبخندد مادرت را هم  آرام کن همانگونه که مرا آرام کردی .

عزیزکم مردم دنیا قدر من و تو را بعدها خواهند فهمید و روزی میرسد پسرم مهدی انتقام تو را از این مردم بی رحم خواهد گرفت . حال آرام بخواب .لالا لالایی.........  

یک روز در شادمانی و مهربانی ، به هزار سال زندگی در رنج و سختی می ارزد . پس هر روزتان را با مهربانی و شادی هزار ساله کنید..

درازای زندگی ، در بخشندگی و مهربانی است. 

بیا تا حبابهای پوچ  بد بینی  و بی اعتمادی و ناسازگاری اخلاقی را با خوشحالی بترکانیم تا کمی بهشیطان بخندیم و شاد باشیم .

وقتی  که یک شقایق  از خار شکوه میکرد

 از باغبان گلایه با یار شکوه میکرد 

وقتی که دشت و صحرا بی روح و بی صفا بود 

از ناملایمی ها صد بار شکوه میکرد

وقتی که یک کشاورز بی نان و بی غذا بود 

از درد دلهای او غمخوار شکوه می کرد 

وقتی که نور دلها کم سو و در قفس بود 

از شدت ضعیفی چون نار شکوه می کرد

 وقتی که ظلم بی حد چون عدل جلوه می کرد

مظلوم غریب و خاموش سردار شکوه میکرد 

فریاد یا لثارات از یک وطن بلند شد

از ظلم و جور و خون و خونخوار شکوه میکرد

آمد امام امت نور از قفس رها کرد 

رفت از وطن شقاوت بد کار شکوه میکرد 

روحت شاد اماما 

شعر از خودم